pinksteren

Met Pasen liggen de beelden voor het oprapen: de ontluikende natuur, opstanding: je ziet het overal om je heen!

Met het Sint Jansfeest staat de zon op zijn hoogst en is de natuur uitbundig. Er brandt dan een groot vuur: beelden liggen voor de hand…de zomer in!

Hoe is de natuur dan met Pinksteren?

Het prille voorjaarsgroen is verdwenen. De bloesem is voor het grootste  gedeelte  al weer verdwenen: voorzichtige bollingen achter bladrozetjes doen peer of appel vermoeden.

Het nieuwe is er af en je aandacht, verwondering en eerbied  voor de wonderlijke processen in de natuur is minder prominent als in het prille voorjaar. Het volle en warme gevoel van de zomer, het uitbundige er-op-uit-gevoel is er ook nog niet.

In deze “tussentijd”  valt het Pinksterfeest: altijd 50 dagen na Pasen.

Er wordt dus een appèl gedaan op ons bewustzijn. We moeten bewust waarnemen, we moeten de deur ( onze deur) uit om te zien.
In de maand mei zijn de levenssappen volop aan het stromen.
De zon wordt nu zo warm dat het water verdampt en opstijgt.
In de vorm van wolken verschijnt dit nu aan de hemel. Dit is de hemelvaart in de natuur.

Het zonlicht verwarmt de aarde meer en meer.

In mei leggen alle vogels een ei..(behalve..): rondom is er jong leven.

Aardbeien, frambozen, kersen zijn gerijpt: rood!

Met Pinksteren wordt in de mensenharten een ook klein vuur ontstoken, de vurige kracht van de Geest. Of anders gezegd: Wij, mensen moeten proberen onze harten te verwarmen met geestdrift zodat de warmte kan opstijgen als vuur (denk aan vurige liefde, een vurig pleidooi).

Pinksteren is het feest van de scheppende menselijke geest. Het feest van de inspiratie: de goddelijke inblazing!

Vuur en wind: bloed en adem.

Geïnspireerd ademen wij het vuur van onze hartstocht uit en delen dat met wie het horen, wie het voelen wil. We bevruchten de gemeenschap met enthousiasme, waaruit weer nieuwe vruchten, nieuwe ideeën kunnen ontstaan en groeien. Wie geïnspireerd wordt/is, spreekt een universele taal: een schilderij, een muziekstuk, een geïnspireerde handeling behoeft geen uitleg: raakt mensen in het hart.

Pinksteren is al een oeroud feest. Lang voor het begin van onze jaartelling vierden de Israëlieten, 7 weken na het Paschafeest, het feest van de eerste tekenen van de opnieuw ontwaakte natuur, het Feest van de Eerstelingen. De rook steeg op van de brandoffers in de tempel en droeg de dankbare gebeden van de gelovigen mee omhoog naar de godheid.

Er werd echter nog een andere gebeurtenis herdacht met dit feest, een gebeurtenis waarbij het fundament gegeven werd voor de hele Joodse samenleving door alle komende eeuwen heen: het ontvangen van de tien geboden door Mozes. De wetgeving ging gepaard met donderend onweer en laaiend hemelvuur. De machtige, leidende en ordenende geest gaf op niet mis te verstane wijze blijk van zijn tegenwoordigheid, zodat de zwervende Israëlieten met ontzag werden vervuld. Onder bliksemend vuur werden zij tot een volk gesmeed, tot een ‘samen-horend’ geheel. Onder dwang werden de rondzwervende zielen tot een eenheid samengevoegd, gehoorzaam aan één God en zijn gebod. Het antwoord op de vraag ‘waarom?’ lag enige eeuwen later, toen het kind van Maria geboren werd in Bethlehem, de stad van David.

Heel anders beleven we Pinksteren in christelijke zin! Naar het tijdstip komt het nog overeen met het oude feest der Joden: de vijftigste dag na Pasen of wel 7 weken later. Om een vermoeden te krijgen waar het verschil zit, moeten we de Handelingen der Apostelen opslaan. Daarin wordt immers beschreven wat er op die ene bijzondere Pinksterdag gebeurde:
‘Toen dan de dag van het Pinksterfeest aanbrak, waren zij allen bijeen. En plotseling klonk er uit de hemel een geluid als het waaien van een machtige wind en vulde het hele huis waar zij gezeten waren’.  Er is nu al  een eenheid aanwezig, de discipelen en andere leerlingen die daar bij elkaar zijn in de zaal, voelen zich één door alles wat zij in de afgelopen drie jaar hebben meegemaakt en doorgemaakt. Die machtig waaiende wind is als een geweldige adem die op hen blaast. Het doet mij denken aan het verhaal van de schepping van de eerste mens, van Adam: God blies hem Zijn adem in, zodat Adam tot leven kwam. Het bloed ging stromen, hij werd warm van een innerlijk vuur en hij kon spreken. Zo werden de leerlingen van Jezus gegrepen door een innerlijk vuur, dat zij bij elkaar schouwden als vurige tongen, die zich op hun hoofden neerzetten, op ieder van hen individueel..
De discipelen wisten nu wat zij moesten doen. Er was een einde gekomen aan hun innerlijke onzekerheid. Ook zij waren enige tijd ‘zwervende zielen’ geweest. Maar nu brandde in hen dat vuur dat hen noopte tot spreken, en zij gingen naar buiten en begonnen te spreken. Spreken in een taal die door allen daar buiten verzameld werd verstaan: dat kan niet anders dan de universele taal van verbondenheid van geesten, de taal der Liefde zijn.

Zo werd het oeroude Pinksterfeest van binnenuit vernieuwd, zoals ook het oude Paschafeest van binnenuit vernieuwd werd door het heilig Avondmaal.

Pinksteren werd een feest van de toekomst. Het zoeken naar een gemeenschap van individuele zielen was begonnen. Het bleek een hele lange weg te worden. Zo zeker als de eerste discipelen zich voelden van zichzelf en van elkaar, zo onzeker gingen de mensen na hen zich gedragen met betrekking tot de heilige Geest en hun innerlijke wetgeving.

Hoe groter de onzekerheid werd, hoe meer hoge kerkelijke autoriteiten vergaderden, en hoe meer zij trachtten vast te leggen in leerstellingen, in dogma’s. Zij waren niet meer zo direct bezield met een heilig weten, dat door ieder gedeeld werd, die op dezelfde wijze voorbereid was. De toegangspoort tot de wereld van de geest raakte verstopt met onkruid.

Er ontstond een machtig bouwwerk van gedachten, neergelegd in dikke boeken.

Nu blijkt in deze turbulente tijden dat we deze vastgelegde kerkelijke wetgeving steeds meer gaan loslaten op zoek naar het waarachtig levende woord. Er is weer een volk van zwervers ontstaan, van zwervende zielen, van een zoekende mensheid. We zoeken een houvast, en dat houvast is het doel waarop we heel ons denken willen richten. Dat vereist een geest-bewustzijn, een wakkerheid van geest.

Wakker zoeken wij opnieuw naar wat ons verbindt.

Ouders begeleiden hun kinderen op weg naar hun eigen leven, waarbij zij vaak keuzes voor het kind moeten maken. Soms richten zij zelfs een gemeenschap op, die zorgt voor bijzonder onderwijs, zoals het onderwijs naar de pedagogische inzichten van Rudolf Steiner. Zo’n gemeenschap  bestaat uit een groep mensen die met ‘geestdrift’ en  zichtbaar geïnspireerd hun werk doen om kinderen met hart en ziel de wereld binnen te leiden. Een Vrije School kan voor kinderen een weldaad zijn, als de Pinkstergedachte dagelijks leidt tot het gemeenschappelijk vormgeven door ouders en leraren van het doel van de school.

Inspiratie maakt daarbij dat het doel bereikt wordt in de toekomst. In zo’n school word ik enthousiast, omdat met het kunstzinnig onderwijs,  in de breedste zin van het woord, aan alle kinderen het vermogen meegegeven wordt, om later hun inspiraties  te laten doorklinken bij alles waarmee ze zich  in de toekomst verbinden.

Ger van Venrooij. (vond o.a. inspiratie bij  artikelen van Annemieke Zwart, Jacob Knijpenga)

Pinksteren

Net als voorgaande jaren zal het feest in het parkje naast de school plaats vinden. U bent van harte welkom om dit feest buiten met ons mee te vieren. De kleuters lopen met de bruidsparen vanuit de achteruitgang van de kleuterafdeling naar het park. Het is daarom belangrijk dat de stoep vrij van fietsen blijft. In het park worden zij verwelkomd door een ereboog van leerlingen, leerkrachten en ouders. We zingen hierbij het lied “Hier is onze fiere Pinksterblom”. Tijdens de ceremonie laten de kinderen van de lagere school en Peronniek iets zien of horen als geschenk aan de bruidsparen. Klas 4 laat een ware meiboomdans zien, het is echt de moeite waard om dit feest mee te maken! Na het feest buiten vieren de kleuters binnen nog feest, dit is zonder ouders.

Wij willen u vragen om uw kinderen zo veel mogelijk in witte en/of lichte kleuren te kleden. Veel ouders doen mee aan deze traditie om in lichte kleding naar school te komen, dit stellen wij op prijs. Ook dit jaar hebben we een fotograaf bereid gevonden om een fotoreportage te verzorgen. Hierover ontvangt u later meer informatie. Wij vragen u beleefd, maar zeer dringend om zelf geen foto’s of films te maken.

“Hier is onze fiere Pinksterblom”.
Tijdens de ceremonie laten de kinderen van de lagere school en Peronniek iets zien of horen
als geschenk aan de bruidsparen.
Klas 4 laat een ware meiboomdans zien, het is echt de moeite waard om dit feest mee te maken! Na het feest buiten vieren de kleuters binnen nog feest, dit is zonder ouders.
Wij willen u vragen om uw kinderen zo veel mogelijk in witte en/of lichte kleuren te kleden. Ook dit jaar hebben we een fotograaf bereid gevonden om een fotoreportage te verzorgen. Hierover ontvangt u later meer informatie.
Wij vragen u beleefd, maar zeer dringend om zelf geen foto’s of films te maken.

Pinksteren (gedicht)

Achter bladrozetjes
de eerste rondingen van appels, peren.
Bijen, hommels,  hebben hun werk gedaan:
Bevruchten, bezwangeren van  wat openstaat
Voor groei: belofte voor de toekomst.
Wit!
Pastelgekleurde bogen:
“Hier komt onze fiere Pinksterblom”
Bruiloft:  belofte voor de toekomst.
Vuur en wind
Liefde en harts-tocht
pastelgekleurde linten
Duif : wensen voor vrede
Dansende kinderen rondom de boom:
Weven in en uit:
Gemeenschap en individu
Belofte voor de toekomst.